Εκδήλωση στην Συνιδιοκτησία Παιανίας για την Εθνική Επανάσταση του 1821

Με αφορμή την επέτειο του ξεσηκωμού του Έθνους ενάντια στον τουρκικό ζυγό, το κίνημα «Άρδην», που είναι πολιτικός φορέας που ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 2016 και προτάσσει τον Πατριωτισμό, την Πνευματική Αναγέννηση, την Παραγωγική Ανασυγκρότηση, την Κοινωνική Δικαιοσύνη, την Άμεση Δημοκρατία/Κοινοτισμό και την Οικολογία ως απάντηση στην πολύπλευρη κρίση του Ελληνισμού, διοργανώνει εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά που τιτλοφορείται: «1821, Η Παλιγγενεσία», στην Αίθουσα Συνιδιοκτησίας Παιανίας (Σπύρου Αγγελή 14, Παιανία).

Η εκδήλωση θα λάβει χώρα το Σάββατο 18 Μαρτίου 2017 στις 19:00 το απόγευμα και παράλληλα με την παρουσιάση του βιβλίου θα πραγματοποιηθεί συζήτηση με θέμα: «Η Επανάσταση του 1821 και η επικαιρότητα του μηνύματός της» με ομιλητές τον Γιώργο Καραμπελιά, συγγραφέα – επικεφαλής κινήματος «Άρδην», τον Στάθη Σταυρόπουλο, σκιτσογράφο – δημοσιογράφο, τον Κωνσταντίνο Χολέβα, συγγραφέα – πολιτικό επιστήμονα και τον Φραγκίσκο Χρυσοχοΐδη, μέλος του κινήματος «Άρδην»

Συντονιστής της συζήτησης θα είναι ο δημοσιογράφος Δημοσθένης Γκαβέας από το huffingtonpost.gr.

Τι αφορά το βιβλίο «1821: Η δυναμική της Παλιγγενεσίας»;

Δύο ιστορικές περίοδοι σφράγισαν τις τύχες μας, προδιαγράφοντας και το σήμερα. Κατά την πρώτη περίοδο, 1204-1453, διαμορφώνεται ο νεώτερος ελληνισμός μέσα από την αντίστασή του στη φραγκική Δύση και την τουρκική Ανατολή, πριν υποκύψει, το 1453. Η περίοδος αυτή περιλαμβάνεται περίοδο που περιγράφεται στον πρώτο τόμο «Το 1204 και η γένεση του νεώτερου Ελληνισμού».

Κατά την δεύτερη περίοδο, που φθάνει μέχρι το 1922, μετά από αιώνες κρίσης και υποχώρησης, ο ελληνισμός δοκιμάζει να ανασυγκροτήσει την πνευματική και πολιτειακή του αυτονομία, επιχειρώντας μια «αναγέννηση». Και το πρώτο βήμα θα γίνει με την ανασυγκρότηση του ελληνισμού, που θα καταλήξει στην Επανάσταση του ’ 21. Αυτή την περίοδο μελετά ο δεύτερος τόμος: «1821, η δυναμική της παλιγγενεσίας» ο οποίος διατρέχει την οικονομική, κοινωνική, πολιτική και εκκλησιαστική ιστορία του ελληνικού κόσμου, από την Άλωση έως την Επανάσταση.

Αμέσως μετά την Άλωση, αρχίζει και η αντίσταση. Από τον Κροκόνδειλο Κλαδά, μέχρι τον Κολοκοτρώνη, αδιάπτωτη υπήρξε η ένοπλη αντίσταση, με τη Μάνη, το Σούλι, τη Χιμάρα κ.λπ. Με τα Ορλωφικά, εγκαινιάζονται οι επαναστατικές απόπειρες ενώ θα ακολουθήσει ο Κατσώνης και ο Ρήγας που διετύπωσε το όραμα της απελευθέρωσης που πατάει στην παράδοση. Παράλληλα, Φαναριώτες, προεστοί κοτζαμπάσηδες, και Επτανήσιοι, συγκροτούν την «πολιτική τάξη» του ελληνισμού. Ανάμεσά τους, ο Καποδίστριας, ίσως ο μόνος που θα μπορούσε να επιβάλει την ενότητα των Ελλήνων.

Kαθοριστικός υπήρξε ο ρόλος της Ορθοδοξίας στην επιβίωση του ελληνισμού: Από την αντίσταση στους εξισλαμισμούς, –νεομάρτυρες, Κοσμάς Αιτωλός–, μέχρι τις ένοπλες απόπειρες – από τον Διονύσιο Φιλόσοφο που πραγματοποίησε την πρώτη επανάσταση στα Γιάννενα το 1611, μέχρι τον Παπαφλέσσα. Παράλληλα, αποφασιστική υπήρξε η σύγκρουση με τον επιθετικό καθολικισμό, με τον Κύριλλο Λούκαρι, τον άγνωστο «αναβαπτισμό» και τους Κολλυβάδες. Εξετάζεται εκτενώς το ζήτημα του κρυφού σχολειού και καταδεικνύεται η ύπαρξή του.

Το Δ΄ μέρος του βιβλίου –«Η επαναστατική σύνθεση»–, περιλαμβάνει τρία εκτενή κεφάλαια: Το πρώτο πραγματεύεται τα φραγκοκρατούμενα Επτάνησα, το δεύτερο τις κοινωνικές και εθνικές συγκρούσεις στη Σάμο με τον Λυκούργο Λογοθέτη, και το τρίτο τη «Φιλική Εταιρεία» και το πρόταγμα της παλιγγενεσίας.

Γιατί να ασχοληθούμε με την ιστορία και το 1821 σήμερα;

Σε μια συγκυρία βαθύτατης κρίσης του υπαρκτού ελληνισμού –ενώ μετεωριζόμεθα, μεταξύ της ισλαμικής Ανατολής και της Δύσης–, αναγκαία προϋπόθεση για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε είναι η συναγωγή των βασικών συμπερασμάτων της ιστορικής μας διαδρομής, ώστε να επιχειρήσουμε, να λύσουμε τον γόρδιο δεσμό του «καημού της ρωμιοσύνης».

Η φυσιογνωμία του ελληνικού έθνους είναι ιστορικής υφής, δηλαδή μπορεί να αντικρύσει το ίδιο του το μέλλον μόνον εφ’ όσον έχει μια βαθειά συνείδηση και γνώση της ιστορικής του διαδρομής και της συνέχειας του.

Σήμερα, η πλήρης απουσία οράματος των εγχώριων πολιτικών και πνευματικών ελίτ συναρτάται με την έλλειψη ή, ακόμα χειρότερα, τη λοβοτομή της εθνικής μας συνείδησης και της ιστορικής μας συνέχειας. 

Εάν, οι Έλληνες «ξεχάσουν» την ιστορία τους, –ως συνέπεια και της πρωτοφανούς παραχάραξής της, κατά τα τελευταία τριάντα ή σαράντα χρόνια– τότε, ούτε θα μπορούν να θέσουν προτεραιότητες ούτε να διακρίνουν το κύριο από το δευτερεύον· ένα μεγάλο ιστορικό έθνος, κινδυνεύει έτσι να καταλήξει ένα ασταθές ανασφαλές και συρρικνούμενο βαλκανικό κρατίδιο.

Δυστυχώς η σημερινή κρίση επιβεβαιώνει την παρασιτική φύση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, η οποία μάλιστα βαίνει αυξανόμενη. Αυτή είναι που εμποδίζει στην πραγματικότητα και την ανάπτυξη μιας οποιασδήποτε σοβαρής πολιτικής , πνευματικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Μια παρασιτική κοινωνία δεν μπορεί να γεννήσει κάποια σοβαρή ηγεσία.

Η κατάσταση είναι όντως άσχημη –δημογραφική κατάρρευση, οικονομική κρίση, πολιτιστικός μηδενισμός, «προδοσία» των ελίτ– αλλά εξαρτάται πάντα από τη βούληση των Ελλήνων και εάν θα επιβεβαιωθεί ή αντίθετα θα μπορέσουμε να ανακάμψουμε. Και η απόρριψη των εθνομηδενιστικών αντιλήψεων που υποβαθμίζουν αυτή την απειλή (από την Ρεπούση ως τον Λιάκο, τον Φίλη και την Σία Αναγνωστοπούλου) αποτελεί προϋπόθεση για την οργάνωση της αντίστασής μας.

Η ανημπόρια, το ανολοκλήρωτο όλων μας των προσπαθειών μέχρι σήμερα, συνιστά αυτόν τον γόρδιο δεσμό που στον αιώνα μας θα λυθεί με τον έναν ή άλλο τρόπο: είτε με την ιστορική μας εξαφάνιση, είτε με την ανάταξη του ελληνισμού.