Η Δήμητρα Κοροκίδα έχει κατακτήσει 16 μετάλλια, συμπεριλαμβανομένου του χάλκινου στο Ρίο, ως αθλήτρια με αναπηρία. Έως τα 31, είχε πάρει κάποιες δεκάδες άλλα, στο taekwondo. Τότε ήταν που ένας οδηγός παραβίασε STOP και την άφησε παράλυτη. “Άλλαξε τη ζωή μου προς το καλύτερο”, λέει. Και το πιστεύει.
Έμαθε από νωρίς να διεκδικεί ό,τι θέλει
«Όλα μου τα παιδικά χρόνια, τα πέρασα στα Γλυκά Νερά. Θυμάμαι όλα τα παιχνίδια στη γειτονιά, αλλά πιο πολύ θυμάμαι τα καλοκαίρια. Τότε που η μητέρα μου μας έβαζε -με την αδελφή μου, Ελένη- για ύπνο στις 2 το μεσημέρι και μας έλεγε: «θα βγείτε έξω στις 17.00». Αφότου έκλεινε την πόρτα του δωματίου, την «κοπανούσαμε» για να παίξουμε με τους φίλους μας και επιστρέφαμε στις 16.45… για να πάμε και επίσημα πια για παιχνίδι. Παίζαμε τα πάντα. Μπάσκετ -τότε η Εθνική είχε πάρει το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ-, ποδόσφαιρο, ό,τι παίζαμε τότε τα παιδιά στις γειτονιές». Ως μαθήτρια ήταν επιμελής. Γενικά, ήταν της οργάνωσης, του προγράμματος. «Αποέγινε» όταν ανακάλυψε το taekwondo.
«Τότε δεν είχαμε τη δυνατότητα να διαλέγουμε αθλήματα, όπως έχουν πλέον τα παιδιά. Αυτό που έγινε ήταν ότι μου άρεσαν πολύ οι ταινίες με τον Μπρους Λι. Κάποια στιγμή διαπίστωσα πως δεν μου άρεσε απλά αυτό που έβλεπα, αλλά ήθελα να το μάθω». Διευκρινίζει πως: «η πολεμική τέχνη έχει τη λέξη “τέχνη” που σημαίνει ότι είναι κάτι σημαντικό. Αυτός που ξέρει μια πολεμική τέχνη είναι στο μυαλό του ήρεμος, ειρηνικός. Γνωρίζεις καλά τον εαυτό σου και μπορείς να αποφύγεις μια δύσκολη κατάσταση, χωρίς να χρησιμοποιήσεις το “όπλο” που έχεις».
«Κατάλαβα αμέσως πως έμεινα ανάπηρη»
Μια συνηθισμένη ημέρα, σε μια συνηθισμένη, καθημερινή διαδρομή με τη μηχανή της, οδηγός αυτοκινήτου παραβίασε STOP, τη χτύπησε, την εγκατέλειψε στο δρόμο, αλλάζοντας της τη ζωή.
«Το πιο άσχημο ήταν πως δεν έχασα τις αισθήσεις μου. Θυμάμαι που ήμουν ξαπλωμένη στο πεζοδρόμιο και περίμενα το ασθενοφόρο, να με πάρει. Από την πρώτη στιγμή, ήξερα πως παρέλυσα. Το ένιωσα. Ένας αθλητής ξέρει το σώμα του. Ξέρει ακριβώς τι συμβαίνει. Όταν πονά, μπορεί να καταλάβει τι έχει. Εγώ δεν ένιωθα τίποτα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, που είπα στον τραυματιοφορέα μέσα στο ασθενοφόρο που μου κρατούσε το χέρι πως “έχω μείνει ανάπηρη”. Μου είπε “σώπα κοπέλα μου” και επέμεινα πως έχω μείνει ανάπηρη. Ειλικρινά πιστεύω ότι τη στιγμή που είχαμε οι δυο μας δεν την έχει ξεχάσει εκείνος. Φυσικά, δεν την έχω ξεχάσει κι εγώ».
«Ένα από τα στάδια που περνάς, όταν ασχολείσαι με πολεμικές τέχνες ως παιδί είναι να αισθανθείς πως… τους έχεις όλους. Από εκεί και πέρα, εξαρτάται από το χώρο που ζεις το πώς θα το αντιμετωπίσεις. Η μητέρα μου (Αρετή) μας είχε λίγο μαζεμένες με την αδελφή μου. Δεν μπορούσαμε να το παίξουμε, να συμπεριφερόμαστε ως μαγκάκια. Μας κρατούσε προσγειωμένες, μας έλεγε πως “θα πας μέχρι εκεί που μπορείς να φτάσεις με προσπάθεια και ανεξαρτήτως αποτελέσματος”. Πάντα μας τόνιζε τη σημασία της διεκδίκησης όσων επιθυμούμε να ζήσουμε».
Χωρίς να το καταλάβει, αποτυπώθηκε και αυτό στο «τερματικό» της.
Από νωρίς λοιπόν, έμαθε να βάζει στόχους. Μετείχε σε αγώνες του taewkondo από παιδί. Και ναι, όπως κάθε άλλο παιδί στην αρχή ήθελε να νικά. Συνέχεια. «Τον πρώτο καιρό ήθελα να κερδίζω. Δεν συνέβαινε πάντα και αυτό με στενοχωρούσε. Κάποιες φορές απογοητευόμουν. Στην πορεία όμως, διαπίστωσα πως αυτό που μου προσφέρει το άθλημα ήταν πολύ παραπάνω από το μετάλλιο. Άρα, αυτό που προσπαθώ να πω στα παιδιά είναι πως πηγαίνουμε στους αγώνες, προσπαθούμε να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό και στο τέλος να είμαστε σίγουροι πως έχουμε κάνει το καλύτερο που μπορούμε. Και ας μην έχουμε πάρει το μετάλλιο». Έμαθε να κερδίζει γιατί ο αντίπαλος την υποτιμούσε. Έμαθε και να χάνει, γιατί την αδικούσαν. Γενικά, έμαθε.
Το σύστημα αυτό την έβγαλε σε διακρίσεις στην ημεδαπή και το εξωτερικό, ενώ για επτά διαδοχικά χρόνια (1999-2005) ήταν η πρωταθλήτρια Ελλάδος στο τεχνικό κομμάτι του taekwodo (πουμσέ). «Το τεχνικό κομμάτι απαιτεί άπειρες ώρες την ίδια τεχνική, για να την κάνεις τέλεια -αν υπάρχει το τέλεια. Αυτό βέβαια, ισχύει σε όλο το φάσμα του αθλητισμού, όπως και στη ζωή γενικότερα. Για να κάνεις κάτι καλά, πρέπει να δουλεύεις άπειρες ώρες».
Κάποια στιγμή, λογικά το σώμα αντιδρά. «Εκεί τη διαφορά την κάνει η πειθαρχία. Θα σου πω ότι αν δεν είχα δουλέψει πάνω σε αυτό το στοιχείο με τις πολεμικές τέχνες, θα είχα παρατήσει τα Παραολυμπιακά αθλήματα», όπου επίσης διακρίνεται.
«Oι μαθητές μου με έπεισαν να ανοίξω τη σχολή»
Στην ιστοσελίδα της (www.dimitrakorokida.gr) αναφέρει πως τη σχολή taekwondo που έχει στο Πολύδροσο Χαλανδρίου την άνοιξε το 2005. Δηλαδή, τη χρονιά του ατυχήματος. Πότε (και κυρίως πώς) πρόλαβε να απαλλαγεί από τον αρνητισμό που την κατέκλεισε, να ξεφορτωθεί τους «δαίμονες» της, το «γιατί», το «γαμώτο» και να προχωρήσει; Να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα ΚΑΙ να φτιάξει τη σχολή της; «Πριν το ατύχημα, σκεφτόμουν να κάνω αυτήν την κίνηση. Με το πού έγινε όμως, ό,τι έγινε είπα “πού πάω τώρα;”. Οι μαθητές μου με έπεισαν να την ανοίξω. Τους το χρωστώ ως χάρη. Υπήρξε μαθητής μου, του οποίου η μητέρα είχε έλθει στο νοσοκομείο και μου είπε “ο Αλέξανδρος έχει κρεμάσει τις στολές του στην ντουλάπα και μου εξήγησε πως δεν θα τις ξαναφορέσει αν η Δήμητρα δεν του ξανακάνει μάθημα». Ξαναέκανε.
«Πριν το ατύχημα είχα έναν απροσδιόριστο εκνευρισμό»
«Μέχρι την ημέρα του ατυχήματος, λεπτά πριν συμβεί, θεωρούσα ότι ήμουν πολύ ψηλά. Με το εγωιστικό κομμάτι. Ένιωθα ότι είμαι η καλύτερη, βάσει των αποτελεσμάτων που είχα. Εκεί ήταν το λάθος. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε έτσι. Κανείς δεν ατρόμητος. Δεν είναι ανθρώπινο να υπάρξει μια στιγμή που εφόσον έχουμε κατακτήσει πράγματα, να αισθανθούμε παντοδύναμοι; Ναι, είναι. Για αυτό είμαστε άνθρωποι. Εκεί όμως, συνέβη το ατύχημα και άλλαξαν όλα».
«Υπάρχουν άνθρωποι με μηχανισμό επιβίωσης που διαγράφει τις πιο οδυνηρές στιγμές. Εγώ ανήκω στην άλλη κατηγορία: σε εκείνους που θυμούνται τα χειρότερα. Ευτυχώς όμως, δεν τα βγάζω μπροστά. Τα έχω πάντα πρόχειρα για να μου θυμίζουν να είμαι πάντα προσεχτική με το τι σκέφτομαι και με το πώς συμπεριφέρομαι. Όχι σε επίπεδο φοβίας, μην τυχόν και έλθει κι άλλη κατραπακιά. Όλες οι κατραπακιές που έχω ζήσει, με έχουν κάνει καλύτερη», εξηγεί.
Για ένα εξάμηνο, πριν το ατύχημα είχε έναν απροσδιόριστο εκνευρισμό. «Τώρα που τα σκέφτομαι το πριν και το μετά, εκείνο τον καιρό για έξι μήνες είχα μια περίεργη ένταση. Ήμουν νευρική, χωρίς να υπάρχει λόγος. Είχα έναν εκνευρισμό περίεργο, για πράγματα που δεν συνήθιζαν να με ενοχλούν. Ήμουν καλά, δεν είχα κάτι, ήμουν υγιέστατη, όσο μπορούσα προσπαθούσα να φτιάξω τη ζωή μου. Για ένα περίεργο λόγο αισθανόμουν σαν να με ενοχλεί κάτι, το οποίο δεν μπορούσα να το προσδιορίσω ώστε να το αποβάλω».
«Η μεγαλύτερη φοβία μου ήταν να μείνω παράλυτη»
«Από τη στιγμή της πρόσκρουσης, μέχρι να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα, είχα άρνηση. Ναι, σκέφτηκε όσα σκεφτόμαστε όλοι, για πιο ασήμαντα πράγματα. Από το "γιατί να συμβεί αυτό που συνέβη έως το "γιατί σε εμένα". Έλεγα στον εαυτό μου "κοίταξε να δεις, τώρα όλα τελείωσαν αφού δεν μπορούσα να κουνήσω τα πόδια μου". Δεν σκέφτηκα ποτέ να φτάσω στο άλλο άκρο, αλλά ήταν μια άσχημη περίοδος. Όταν είσαι ανεξάρτητος και πολυδραστήριος άνθρωπος και ξαφνικά πρέπει να ζητήσεις βοήθεια για κάθε μικρή ή μεγάλη ανάγκη που ‘χεις, δεν είναι εύκολο. Βρέθηκα σε αυτό το σημείο, όταν άρχισα να συνειδητοποιώ πως δεν αισθάνομαι κάτι από το στήθος και κάτω. Χρειαζόμουν βοήθεια από το ντύσιμο έως το να γυρίσω στο κρεβάτι, για να μην πάθω κατακλίσεις. Μπήκα σε άλλες διαδικασίες. Έλεγα "κοίτα να δεις, εγώ που τα έκανα όλα μόνη μου, που πήγαινα 3 φορές την ημέρα για μπάνιο, τώρα ας πούμε, πρέπει να παρακαλάω να έλθει κάποιος να με πλύνει". Δεν γίνεται. Τρελαίνεσαι, θες, δεν θες».
Θυμάται πως σε συζητήσεις που είχα πριν το ατύχημα, είχε πει πολλές φορές πως ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να μείνει παράλυτη. «Νιώθω ότι μερικά πράγματα στη ζωή μου είναι σαν να τα λέω, γιατί ξέρω πως κάποια στιγμή θα συμβούν. Είναι δηλαδή, σαν να προετοιμάζομαι να τα αντιμετωπίσω».
«Δεν τον έβλεπα τον εαυτό μου πάνω στο αναπηρικό αμαξίδιο»
«Το επόμενο βήμα είναι να μάθεις να ζητάς βοήθεια -κάτι που για τους αυτοσυντήρητους είναι έως και αδιανόητο- και μέσα από αυτή τη διαδικασία, τελικά είναι που μαθαίνεις να τα κάνεις όλα μόνος σου. Αυτή είναι η επιτυχία. Υπάρχει βέβαια, και μια παγίδα: Δεν πρέπει να μάθεις να ζητάς συνέχεια βοήθεια. Είναι μια περίεργη φάση. Από τη στιγμή του ατυχήματος μέχρι την πλήρη συνειδητοποίηση του τι σημαίνει να έχω μείνει ανάπηρη, χρειάστηκα χρόνο. Κάποια στιγμή, μου ζήτησαν να πω τις εντυπώσεις μου από την αλλαγή στη ζωή μου. Είχα γράψει πως κοιτούσα στον καθρέφτη και δεν έβλεπα τον εαυτό μου πάνω στο αναπηρικό αμαξίδιο. Αυτό είναι τρελό, έτσι; Δεν πίστευα πως είμαι εγώ αυτή πάνω στο αμαξίδιο. Μου πήρε αρκετό καιρό να το συνειδητοποιήσω. Να το δεχτώ. Όταν κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και είπα "εσύ είσαι, προχώρα" τότε ήταν που άρχισα να ξεκολλάω. Είπα "είσαι ανάπηρη, τελείωνε και προχώρα. Είσαι ανάπηρη, βρες τρόπο να αντιμετωπίσεις τη νέα σου ζωή"».
Όταν εξαφανίστηκαν τα σύννεφα και βγήκε ο ήλιος
Είχα αποφασίσει πως δεν θα λυπηθώ τον εαυτό μου. Ομολογώ ότι στην πρώτη βόλτα που πήγα με το αναπηρικό αμαξίδιο, νόμισα πως με κοιτούσαν όλοι και με λυπούνταν. Νόμισα εγώ, γιατί εγώ είχα το θέμα. Άρα, εγώ έπρεπε να το αντιμετωπίσω, να ψάξω το μέσα μου, να βγάλω ό,τι είχα έξω, να τα πετάξω και όταν συνέβη αυτό, όταν άρχισα να συνειδητοποιώ κάποια πράγματα, να διώχνω και ανθρώπους που μου προκαλούσαν αρνητικότητα -πολλοί το έκαναν και άθελα τους-, όλα έγιναν καλύτερα. Βέβαια, έχω παρεξηγηθεί για αυτό το πράγμα. Έχω ακούσει και πως "η Δήμητρα πήρε ό,τι πήρε και μετά τους έδιωξε". Δεν ήταν όμως, έτσι. Είμαι άνθρωπος που όταν κάνω μια βλακεία, νιώθω άσχημα, καταπιέζομαι και προσπαθώ να επανορθώσω. Εκείνη την περίοδο, αισθάνθηκα καλά με τη συνείδηση μου σε αυτό το κομμάτι. Έγιναν πράγματα που έπρεπε να γίνουν. Στο τέλος της ημέρας, δεν κάνουμε όλοι για όλους. Μόλις ξεκίνησε το γενικότερο ξεκαθάρισμα ένιωσα όπως βλέπεις ένα συννεφιασμένο ουρανό και ξαφνικά φεύγουν τα σύννεφα και βγαίνει ο ήλιος».
Όταν είδε τον ήλιο, δεν δίστασε να πάρει την πρωτοβουλία να σταθεί σε ανθρώπους που περνούσαν μια περιπέτεια όμοια με τη δική της. «Σκέφτηκα πως αν μπορώ να βοηθήσω κάποιον και μπορώ να τον πλησιάσω θα το κάνω. Ξέρεις στην αρχή και η οικογένεια είναι λίγο δύσπιστη και όποιος έχει το ατύχημα. Αλλάζει η ψυχοσύνθεση του. Δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει. Αν λοιπόν, έχω τη δυνατότητα μπορώ να βοηθήσω όσο μπορώ». Μη φανταστείτε ότι κάνει το σύμβουλο ή τη δασκάλα. Επουδενί. Είναι όμως, εκεί και μέσω της δικής της εμπειρίας ενδιαφέρεται να δείξει τον ήλιο (την ελπίδα, τη ζωή), σε όσους νιώθουν πως δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από τη συννεφιά.
Το 2010 αισθάνθηκε έτοιμη να επιστρέψει στον αθλητισμό. «Αισθάνθηκα έτοιμη να αγωνιστώ, να διεκδικήσω». Αναζήτησε λοιπόν, τα αθλήματα που υπήρχαν για άτομα με αναπηρία. Ήθελε να ασχοληθεί με τους δρόμους. «Πριν το ατύχημα, ήθελα να σταματήσω την καριέρα μου ως αθλήτρια στο Τaekwondo και να ασχοληθώ με τις μεγάλες αποστάσεις. Δεν μου δόθηκε η ευκαιρία και μετά το ατύχημα, όταν ήθελα να επιστρέψω στον αθλητισμό, σκέφτηκα τους δρόμους. Εκεί υπήρχε μια δυσκολία. Όταν μίλησα με ανθρώπους που γνώριζαν τα αθλήματα, για να με βοηθήσουν να επιλέξω, μου διευκρίνισαν ότι οι δρόμοι δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερα διαδεδομένο. Ήθελα να το δοκιμάσω και δεν μπορούσα να βρω αμαξίδιο και ξεκίνησα με τις ρίψεις, όπως όλοι στο στίβο -γιατί είναι το πιο εύκολο να γίνει».
«Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι, αλλά οι στόχοι μετράνε»
«Έχουμε πολλούς και καλούς αθλητές με αναπηρία. Το θέμα είναι να βρεις προπονητή και το χώρο που θα κάνεις το άθλημα της αρεσκείας σου. Ξεκίνησα με τις ρίψεις και δυο χρόνια μετά, πήρα το ειδικό αμαξίδιο για τους δρόμους. Ασχολήθηκα και με αυτό και κατάλαβα ότι μου αρέσει, αν και με δυσκολεύει έτσι όπως είναι το σώμα μου αυτή τη στιγμή. Κάνω και χειρηλασία δρόμου που μου αρέσει πάρα πολύ. Γενικώς, μου αρέσει να ασχολούμαι με πολλά. Βάζω στόχους και λέω "θα το καταφέρω αυτό; Μέχρι πού μπορώ να το καταφέρω; Το ολοκλήρωσα; Δεν το ολοκλήρωσα;"».
«Το να ονειρεύεσαι, όπως λέει, είναι ωραίο αλλά πολλές φορές το όνειρο είναι ουτοπικό. Όταν βάζεις στόχο, όλα αλλάζουν. Άρα για εμένα, σταματάς να κάνεις όνειρα και βάζεις στόχους που προσπαθείς να πραγματοποιήσεις. Δεν λέω θέλω να γίνω πλούσια γιατί δεν έχει νόημα. Λέω “θα προσπαθήσω να φτάσω στο Τόκιο”. Και τι θέλω από εκεί; Να έχω μια καλύτερη θέση από αυτή που είχα στο Ρίο. Αυτό είναι κάτι που θα προσπαθήσω να κάνω μέσα σε τέσσερα χρόνια. Βέβαια, επειδή είμαστε άνθρωποι και δεν ξέρεις τι θα προκύψει αύριο μεθαύριο, λέω ότι αυτοί είναι οι στόχοι μου και θα τους διεκδικήσω. Για να τα καταφέρω, έχω αποφασίσει να μην φορτώσω πολύ το πρόγραμμα μου, με τα άλλα σπορ. Μπορεί βέβαια, να μου… γυρίσει στο μυαλό κάτι και να αλλάξω άποψη. Τότε θα δούμε τι θα γίνει».
«Ήταν γραμμένο να πάθω ό,τι έπαθα»
«Πιστεύω ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Πιστεύω στης μοίρας το γραφτό. Δεν αλλάζεις τα γραμμένα, μπορείς όμως, να αλλάξεις τις συνθήκες. Πιστεύω πως έπαθα ό,τι έπαθα, για να αλλάξω, να γίνω καλύτερος άνθρωπος όσο γίνεται. Όχι η Μητέρα Τερέζα, αλλά να σκέφτομαι διαφορετικά, να μη βάζω τον εγωισμό μου μπροστά και να αντιμετωπίζω τα πράγματα διαφορετικά. Θεωρώ ότι υπήρχε κάπου γραμμένο να γίνει έτσι».
«Έχω μάθει να μην ακούω τις υποσχέσεις»
Μετά το Ρίο οι προσκλήσεις από επίσημους φορείς και οι υποσχέσεις αυξήθηκαν κατακόρυφα, εν συγκρίσει με το πώς ήταν το πρόγραμμα της πριν τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. «Εγώ τα νιώθω αλλιώς τα πράγματα. Κατ’ αρχάς, δεν είμαι από τους ανθρώπους που παρακαλάνε. Αν μου δοθεί η ευκαιρία να ζητήσω κάτι, δεν θα ζητήσω για εμένα, αλλά για όλους, γιατί είναι πεποίθηση μου πως όταν βάλουμε το εμείς στην κοινωνία μας, όλα γίνονται καλύτερα. Ότι έχουμε πολλές προσκλήσεις, είναι κάτι που ισχύει. Και ναι, υπόσχονται πολλοί πολλά, αλλά έχω μάθει να μην ακούω. Ξέρεις γιατί; Όλα στη χώρα μας είναι περίεργα. Δεν υπάρχει παιδεία, δεν υπάρχει σύστημα υγείας, παιδάκια λιποθυμούν στα σχολεία γιατί δεν έχουν να φάνε. Από εκεί και πέρα, τι να λέμε; Έχω μάθει στη ζωή μου να δουλεύω, οπότε δεν πιστεύω γενικά στις υποσχέσεις. Πιστεύω βέβαια, ότι η πολιτεία πρέπει να βοηθήσει τους πάντες. Εσείς δεν περνάτε άσχημα, στο χώρο σας;».
Στην ιστοσελίδα της (www.dimitrakorokida.gr) αναφέρει πως τη σχολή taekwondo που έχει στο Πολύδροσο Χαλανδρίου την άνοιξε το 2005. Δηλαδή, τη χρονιά του ατυχήματος. Πότε (και κυρίως πώς) πρόλαβε να απαλλαγεί από τον αρνητισμό που την κατέκλεισε, να ξεφορτωθεί τους «δαίμονες» της, το «γιατί», το «γαμώτο» και να προχωρήσει; Να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα ΚΑΙ να φτιάξει τη σχολή της; «Πριν το ατύχημα, σκεφτόμουν να κάνω αυτήν την κίνηση. Με το πού έγινε όμως, ό,τι έγινε είπα “πού πάω τώρα;”. Οι μαθητές μου με έπεισαν να την ανοίξω. Τους το χρωστώ ως χάρη. Υπήρξε μαθητής μου, του οποίου η μητέρα είχε έλθει στο νοσοκομείο και μου είπε “ο Αλέξανδρος έχει κρεμάσει τις στολές του στην ντουλάπα και μου εξήγησε πως δεν θα τις ξαναφορέσει αν η Δήμητρα δεν του ξανακάνει μάθημα». Ξαναέκανε.
