Η αλήθεια και ο αστικός μύθος για το περίεργο κτίσμα στον κάμπο της Παιανίας

Αρκετοί (και όχι αδίκως) χαρακτηρίζουν το ιδιαίτερο κτίριο που βρίσκεται παραπλεύρως της Αττικής Οδού στον κάμπο της Παιανίας «περίεργο και μυστηριακό», την ίδια στιγμή που εδώ και χρόνια ψάχνουν να ανακαλύψουν «Τι κρύβει μέσα του;». Ανατριχιαστικό, εγκαταλελειμμένο, με σπασμένα παράθυρα και κρεμασμένους σταυρούς από το ταβάνι, αποτελεί ιδανική περίπτωση για τη δημιουργία ενός αστικού μύθου, σχετικά με οίκημα στο οποίο λαμβάνουν χώρα «ύποπτες τελετές».

Το κτίριο παρουσιάζει κάποιες ομοιότητες με τις εκκλησίες χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως είνα χώρος λατρείας. Στα παράθυρα του υπάρχουν χριστιανικές αγιογραφίες, και ένας κυρτός σταυρός, που δεν στέκει περήφανα στο υψηλότερο σημείο του, κατί που κατά την άποψη κάποιων προσβάλλει και ίσως ευτελίζει το ιερότερο σύμβολο των Χριστιανών. Το πίσω μέρος του κτίσματος είναι κοίλο σαν να φιλοξενεί κάποιο ιερό. Μια μεγάλη σιδερένια πόρτα σφραγίζει την είσοδο και στην μπροστινή όψη είναι σκαλισμένο το όνομα Μαρία και μια χρονολογία.

Σύμφωνα με τους γείτονες, το εν λόγω κτίριο, είναι μνημείο στη μνήμη της κόρης του κατασκευαστή του, που σε ηλικία 20 χρόνων, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο πατέρας της κοπέλας, ως αρχιτέκτονας, το δημιούργησε εκφράζοντας σκέψεις και συναισθήματα που βίωσε με το χαμό του παιδιού του όπως μαρτυρούν οι γείτονες.

«Κατασκευάστηκε λίγο αφότου πέθανε η κοπέλα, στη μνήμη της. Δεν είναι τάφος ούτε εκκλησία. Η Μαρία ήταν 20 χρόνων, ένα κορίτσι πανέμορφο. Ο πατέρας της, αρχιτέκτονας, εκφράστηκε με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αλλά αν το παρατηρήσετε προσεκτικά θα καταλάβετε πως δεν έχει τίποτα το μυστηριακό. Ίσα-ίσα οι συμβολισμοί είναι ευδιάκριτοι. Η σκάλα που οδηγεί προς τον ουρανό, τα βιτρό έχουν αγιογραφίες και όλο αποπνέει μια ιδιαίτερα θρησκευτική συνείδηση» αναφέρει ο κ. Νίκος, γείτονας που διαμένει στην περιοχή. Συμπληρώνει δε, πως κατά διαστήματα λόγω της ιδιαιτερότητας του κτιρίου, πολλοί είναι εκείνοι που το έχουν επισκεφτεί και μάλιστα κάποιοι από αυτούς ευθύνονται και για το σπασμένο τζάμι μέσα από το οποίο βλέπει κανείς το εσωτερικό του. «Δεν είναι η πρώτη φορά που το σπάνε, γι’ αυτό μάλλον ο ιδιοκτήτης αποφάσισε να μην το επισκευάσει, σκεφτείτε πως το συγκεκριμένο αγιογραφημένο βιτρό κοστίζει πολύ ακριβά».

Το οικόπεδο ουσιαστικά είναι η αρχή του σπιτιού της άτυχης οικογένειας και σίγουρα δεν παρουσιάζεται εγκαταλελειμμένο. Μπορεί ο χρόνος να έχει φθείρει το ιδιαίτερο μπλε χρώμα του κτιρίου, αλλά ο κήπος που το πλαισιώνει μαρτυρεί πως κάποιος τον επιμελείται καθημερινά.

Το τεράστιο «m», αρχικό του ονόματος της κοπέλας, καθώς και το όνομα Μαρία που κοσμεί τους τοίχους του βασικού κτιρίου, είναι βαμμένα φούξια. «Ίσως αποδίδουν το νεαρό της ηλικίας της, ίσως πάλι ήταν το αγαπημένο της χρώμα» δηλώνουν οι γείτονες.

«Ο κάθε άνθρωπος, ανάλογα με τον ψυχισμό του, διαφοροποιείται στην έκφραση της θλίψης. Διαφορετικά θα συμπεριφερθεί ένας αρχιτέκτονας, διαφορετικά ένας καλλιτέχνης και διαφορετικά ένας μαθηματικός» επιβεβαιώνει η κ. Γεωργία, κάτοικος της περιοχής. «Για όλους τους υπόλοιπους μπορεί να φαίνεται περίεργο. Για εμάς που γνωρίζουμε την ιστορία, δεν μας ξενίζει καθόλου και δεν κρύβει κανένα μυστήριο. Είναι η σεβαστή αντίδραση ενός γονέα για να εκφράσει την θλίψη του για ένα τόσο δυσάρεστο περιστατικό. Συμβολίζει άλλωστε ακριβώς πως αντιλαμβάνεται τον χαμό αυτό. Κανένας από εμάς δεν γνωρίζει ποια θα ήταν η αντίδραση του σε μια αντίστοιχη συμφορά που ο πόνος είναι αβάσταχτος…», συμπληρώνει.