Πλήθος κόσμου στη χθεσινoβραδινή κατανυκτική εκδήλωση του Δήμου Παιανίας-Γλυκών Νερών

Παρουσία πλήθους κόσμου και αιρετών του τόπου, πραγματοποιήθηκε εχθές βράδυ, σε κατανυκτική ατμόσφαιρα, στο εσωτερικό του φιλοτεχνημένου από τον Φώτη Κόντογλου, Ιερού Ναού Ζωοδόχου Πηγής, η εκδήλωση του Δήμου Παιανίας-Γλυκών Νερών, στην οποία ο γνωστός ηθοποιός, Στέλιος Μάϊνας «συνάντησε» τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

Με τη συνοδεία των εξαίρετων μουσικών Κώστα Κωνσταντάτου & Ουρανίας Πάτζιου σε παραδοσιακά τραγούδια, αναμείχθηκαν σε ενα περιβάλλον τόσο ασυνήθιστο, μέσα στο ημίφως, λόγια σχεδόν καθαγιασμένα, εικόνες που η δυναμή τους ξεχειλίζει κι επιβάλλεται και μουσική γλυκιά εναρμονισμένη με τα συμβαίνοντα.

Ακούστηκαν αποσπάσματα από τα διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: «Το μυρολόγι της Φώκιας», «Ερως Ηρως» και «Παιδική Πασχαλιά». 

Από αριστερά: Κώστας Κωνσταντάτος, Ουρανία Πάτζιου και Στέλιος Μάϊνας

Ο Δήμαρχος Παιανίας-Γλυκών Νερών κ. Σπύρος Στάμου στο σύντομο χαιρετισμό του μετά το πέρας της εκδήλωσης, δήλωσε πως: «Σήμερα στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής που αποτελεί τον οίκο όλων μας, προσπαθήσαμε να ενώσουμε τον πολιτισμό και την παράδοση με τη θρησκευτικότητα. Η σπάνια αφηγητική ικανότητα του κ. Μάϊνα και οι σπουδαίες φωνές των εξαίρετων μουσικών που τον πλασίωσαν, συνδυάστηκαν άψογα και αρμονικά και το καταπληκτικό αποτέλεσμα που μας δικαίωσε, χαρακτηρίζει απο μόνο του το εγχείρημα απολύτως επιτυχημένο». Παράλληλα, ο Δήμαρχος, ευχαρίστησε τον κόσμο για την παρουσία του, αναφέροντας πως η αθρόα προσέλευση σε εκδηλώσεις πολιτισμού, πέρα από άκρως εμψυχωτική σε δύσκολους καιρούς αποτελεί και μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας, ενώ δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει επίσης τον πατήρ Μιχαήλ Νικολογιάννη και το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Ναού για την άμεση ανταπόκριση και την φιλοξενία.

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (Σκιάθος, 4 Μαρτίου 1851 - Σκιάθος, 3 Ιανουαρίου 1911), «η κορυφή των κορυφών» κατά τον Κ. Π. Καβάφη, είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες, γνωστός και ως «ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων». Έγραψε κυρίως διηγήματα, τα οποία κατέχουν περίοπτη θέση στη νεοελληνική λογοτεχνία.

Ο ίδιος σε ένα σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα ιστορεί τη ζωή του:

Ἐγεννήθην ἐν Σκιάθῳ, τῇ 4 Μαρτίου 1851. Ἐβγήκα ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸν Σχολεῖον εἰς τὰ 1863, ἀλλὰ μόνον τῷ 1867 ἐστάλην εἰς τὸ Γυμνάσιον Χαλκίδος, ὅπου ἤκουσα τὴν Α΄ καὶ Β΄ τάξιν. Τὴν Γ΄ ἐμαθήτευσα εἰς Πειραιᾶ, εἴτα διέκοψα τὰς σπουδάς μου καὶ ἔμεινα εἰς τὴν πατρίδα. Κατὰ Ἰούλιον τοῦ 1872 ὑπήγα εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος χάριν προσκυνήσεως, ὅπου ἔμεινα ὀλίγους μῆνας. Τῷ 1873 ἤλθα εἰς Ἀθήνας καί ἐφοίτησα εἰς τὴν Δ΄ τοῦ Βαρβακείου. Τῷ 1874 ἐνεγράφην εἰς τὴν Φιλοσοφικὴν Σχολήν, ὅπου ἤκουα κατ' ἐκλογὴν ὀλίγα μαθήματα φιλολογικά, κατ' ἰδίαν δὲ ἠσχολούμην εἰς τὰ ξένας γλώσσας. Μικρὸς ἐζωγράφιζα Ἁγίους, εἴτα ἔγραφα στίχους, καί ἐδοκίμαζα να συντάξω κωμῳδίας. Τῷ 1868 ἐπεχείρησα νὰ γράψω μυθιστόρημα. Τῷ 1879 ἐδημοσιεύθη Ἡ Μετανάστις ἔργον μου εἰς τὸ περιοδικὸν Σωτήρα. Τῷ 1882 ἐδημοσιεύθη Οἱ ἔμποροι τῶν Ἐθνῶν εἰς τὸ Μὴ χάνεσαι. Ἀργότερα ἔγραψα περὶ τὰ ἑκατὸν διηγήματα, δημοσιευθέντα εἰς διάφορα περιοδικὰ καί ἐφημερίδας.

• «Τὸ Μυρολόγι τῆς φώκιας»

Το διήγημα πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Πατρίς” το 1908 και περιλαμβάνεται στην συλλoγή “Πασχαλινά διηγήματα” που εκδόθηκε στην Αθήνα από τον εκδοτικό οίκο “Φέξη” το 1912. Το διήγημα αυτό του Παπαδιαμάντη, που θεωρείται από τα καλύτερά του και ξεχωρίζει μέσα στην παγκόσμια λογοτεχνία, μας δίνει τον ιδεολογικό κόσμο του δημιουργού του.

Η γρια-Λούκαινα, κατεβαίνει στη θάλασσα για να πλύνει τα ρούχα στο αλμυρό νερό και να τα ξεβγάλει στο ποταμάκι που κυλάει εκεί κοντά. Είναι απόγευμα, κατά το ηλιοβασίλεμα και σε μια πλαγιά εκεί δίπλα ένας νεαρός βοσκός παίζει με τη φλογέρα του "φαιδρόν ποιμενικόν άσμα". Η μικρή εγγονή της Λούκαινας, η Ακριβούλα, ξεφεύγει από την επιτήρηση της μητέρας της και πηγαίνει να βρει τη γιαγιά της. Καθώς δεν γνωρίζει το μονοπάτι, την κατευθύνει ο ήχος της φλογέρας και κάθεται για λίγο να ακούσει το τραγούδι του βοσκού, ο οποίος δεν την αντιλαμβάνεται. Η ώρα περνά και όταν αποφασίζει να φύγει έχει ήδη σουρουπώσει. Δεν καταφέρνει να βρει το μονοπάτι για να κατέβει στη θάλασσα και γλιστρώντας στην απότομη πλαγιά πέφτει στο νερό και πνίγεται. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται το θάνατό της. Η γιαγιά της μάλιστα όταν ακούει τον παφλασμό νομίζει ότι είναι ο βοσκός που πετά πέτρες. Μόνο μια μικρή φώκια, πλησιάζει το άψυχο σώμα της μικρής και αρχίζει να το μοιρολογά.

• «Ἔρως - Ἥρως»

«Η βάρκα αραγμένη στην ακρογιαλιάν, η μπαρούμα δεμένη έξω εις ένα βράχον……. Και ο μικρός ναύτης, ο Γιωργής της Μπούρμπαινας, εξαπλωμένος επάνω εις την πρύμνην……. εκοιμάτο με ανοικτόν το όμμα……»

Η διάσταση ανάμεσα στις επιθυμίες και τις επιλογές είναι πάντοτε παρούσα στο έργο του Παπαδιαμάντη. Ο πειρασμός δεν είναι επιλογή ανάμεσα σε πράγματα θετικά ή αρνητικά· είναι επιλογή αποδοχής ή απόρριψης πραγμάτων που είναι ταυτόχρονα και αποκρουστικά και γοητευτικά.

Ο ερωτισμός του Παπαδιαμάντη, σύμφωνα με τον Π. Μουλλά, «είναι ένα φουσκωμένο ποτάμι που μολονότι ξεστρατισμένο από τη κοίτη του, ξεχύνεται ακράτητο και ταυτόχρονα υποδεικνύει τις ρωγμές ενός ακρωτηριασμένου ανθρώπου. Γιατί εδώ η συνεργασία των αισθήσεων είναι σχεδόν αδιανόητη. Η όραση αυτόνομη, γίνεται το κύριο μέσο διαφυγής για την ανεκπλήρωτη επιθυμία.»

Έτσι λοιπόν μόνος στη ζωή, μόνος και στη πάλη με το θεριό του έρωτα αποφάσισε να μείνει ο Παπαδιαμάντης. Φυλάκισε τον έρωτα στην έμπνευσή του και τον κρυφοκοίταζε μέσα από τους ήρωές του, ιδανικό, άγιο και απραγματοποίητο.